Mumbling of a wolf

प्रिय आजोबा,  कसे आहात? आम्ही सगळे छान.  पुन्हा त्रास देत आहे पण कारणच तस आहे. परवा सकाळी सकाळी मी सायकल चालवत चालवत एक नवीन जागी गेले होते. हो, जरा सायकल चालवणं आणि व्यायाम चालू केला आहे आणि मला माहिती आहे तुम्ही हे ऐकून 'वाह वाह वाह, छान. व्यायाम करायलाच हवा माणसाने. आरोग्याची काळजी घेतली पाहिजे' असच म्हणणार मला. मुद्दा तो नव्हे, खर तर जाता जाता एक छोट मंदिर वाटेत लागल. सकाळी ६:३० ची वेळ असावी बहुतेक आणि तिथे काही जण टाळ वाजवत 'पांडुरंग हरी, पांडुरंग हरी' म्हणत होते. ते पूर्ण वातावरण अचानक त्या आवाजाने अगदी वेगळ झाल होत म्हणुन किंवा ती सगळी मंडळी शुभ्र पांढर्‍या कपड्यात होती म्हणुन किंवा तुम्ही नेहमी 'पांडुरंग हरी' म्हणत होते म्हणुन की काय माहिती नाही पण अचानक मला तुमची तीव्र आठवण आली. पुढे गेल्यावर आसपासचा परिसर पण तसाच होता, पूर्ण गावासारखा. एका ठिकाणी चूल पेटली होती, एका ठिकाणी एक लहान मुलगा आंघोळीसाठी असाच उघडा इकडे तिकडे पळत होता, चुलीवर गरम पाणी करताना धूर झाला होता आणि दगड - खड्डे असलेला कच्चा रस्ता. सगळेच अगदी तुमचा भास करून देत होते.  पुढे गेल्यावर मल

एक टोकरी भर सपने है,  कुछ खास, कुछ यू ही है  कुछ मेरे अपने है,  कुछ दुनिया ने लादे है  थोड़ी खुलकर उड़ने की आस है,  थोड़ी दबी दबी सी नाराजी है  कहीं खो जाने की तलब है,  कहीं खो ना जाऊँ इसका डर है लेकिन ईन सब मे वक़्त की भी कुछ पाबंदी है.. कहीं वक़्त ना निकल जाए,  कहीं उम्र ना बीत जाए  कहीं कोई नाराज ना हो जाए,  कहीं मेरा ही दिल ना सहम जाए  कहीं पैसे की चमक है,  कहीं सुकून की जरूरत है  'अगर मगर' के चक्कर बेहिसाब है,  'काश' के रोने कम करने की कोशिश है  और जिंदगी भी तो बितानी नहीं, जीने की ख्वाहिश है..  कानों मे शोर थोड़ा ज्यादा है,  मन की आवाज थोड़ी धीमी है  जिंदगी के तराजू मे दिमाग बेहतरीन है,  लेकिन डर का पलड़ा थोड़ा भारी है  बेशक मंजिल से खूबसूरत होगा सफर,  लेकिन मंजिल थोड़ी धुंधली और रास्ता थोड़ा गुमशुदा है  रात का अंधेरा सुकून दे रहा है,  सुबह के उजाले से दिल डर रहा है सब कुछ यही आसपास है,  बस सब कुछ खफ़ा है, सब कुछ गुमशुदा है  करना बहुत कुछ है,  बस.. वक़्त की थोड़ी पाबंदी है और दिमाग की तानाशाही है..!!

प्रिय आजोबा,  मीच आहे, तुमची आसू. खूप आठवण येत आहे तुमची आजोबा. तुमचा आवाज, तुमच हसू, तुमचा चेहरा सगळ काही राहून राहून मनात घर करून बसल आहे गेले काही दिवस.  आम्ही सगळे ठीक. आई सांगत होती तुमच्या शेवटच्या क्षणी तुमच्या खिशात दोनच पेपर होते - एक म्हणजे बँकेचा कोरा चेक आणि दुसरा, मामाचा biodata. अगदी शेवट पर्यन्त तुम्ही ज्याच्या काळजीमध्ये होता ते एक काम पूर्ण झाल बर का.. मामाच लग्न झाल, मामी छान आहे, सगळा कार्यक्रम नीटच संपन्न झाला पण तरीही खूप काही चुकल्या चुकल्या सारखं वाटत होत. म्हणजे तुम्ही असता ना तर तुमच्या मागे लागून, 'खूप महाग कपडे घेणार आहे आम्ही' अस उगीचच सांगुन तुमच्याकडे पैसे मागण्यात, तुम्हाला त्रास देण्यात, तुम्हाला चिडवण्यात जी मजा आली असती, ती नाही आली. लग्नात तुमच्या चेहर्‍यावर जो आनंद, जी प्रसन्नता पाहायची होती, ती सुद्धा नाही जमल पाहायला. बर ते असो.. मी छान आहे, म्हणजे कधी कधी झोपेत असताना तुम्ही भेटायला आलात की रडत रडत माझ्या दिवसाची सुरुवात होते आणि मग पूर्ण दिवस हा विचार करण्यात जातो की तुम्ही असता तर कदाचित मी तुमच्याशी काही गोष्टी बोलू शकले असते का? नक्की

*Rough draft* :) Dear you, The shining moon on cozy nights, falling leaves on lazy afternoons and blooming flowers on bright mornings; there’s pink in everything and they all scream love. A hopeless romantic like me who’s already in love with love has looked for signs and tried finding the missing part in each simple pattern with a quizzical look and failed miserably every time. And so, believe me when I say I know how you feel when your heart refuses to give up on love even after it has been left shattered into pieces by past lovers who never turned to look back. You always believed that love exists and it has its own way of finding you, it’ll take time to write its beautiful story, all of it is just a part of it, just a façade and in the end, everything will fall in place. BUT... Love always leaves you, doesn’t it? And you are left behind, all alone with the songs and memories and places and texts. Sometimes, you blame your heart for being so naïve and sometimes you wonder if it’s

प्रिय आजोबा,  आम्ही सगळे ठीक, म्हणजे आई नेहमी रडत असते आणि आजी एकटी पडलीय पण तरीही आम्ही सगळे ठीक आहोत. पप्पांनी रोज जेवण झाल की तुमच नाव घ्यायचं आणि 'गुंजे गुरुजी ग हेळु आदु थोडे आव आष्टु खळस कुडु आणव' किंवा जेवताना पाणी दिल नाही तर हसत हसत 'गुंजे गुरुजी कलसीला येणु' अस म्हणायच पण बंद केलय, पण तरीही आम्ही सगळे ठीक आहोत. दसरा येत आहे आणि तुम्ही कॉल करुन (पप्पांना कॉल, आम्हाला किंवा तुमच्या स्वतःच्या मुलीला नव्हे) आम्हाला शुभेच्छा देणार नाही किंवा प्रत्येक सणाला तुमचा सकाळी सकाळी न चुकता कॉल येणार नाही ही गोष्ट पचत नाहिये, पण तरीही.. आम्ही सगळे ठीक आहोत.  (आमची विठू माऊली! )  तुम्हाला आठवतय आजोबा, 'छावा' पुस्तकासाठी भांडला होता तुम्ही माझ्याशी. मला फक्त वाचण्यासाठी ते पुस्तक पुण्याला घेऊन यायच होत आणि नंतर मी परत सुद्धा करणार होते पण तुमचा त्या अगदी फाटून चिंध्या झालेल्या पुस्तकासाठी अट्टाहास - 'वाचायचे तर इथेच वाच, मी माझ पुस्तक देणार नाही', ते पाहून मी शॉक झाले होते. तर ते पुस्तक भेटल बर का मला, अगदी तसच आहे ते, फाटून चिंध्या झालेल! तुमचा खजिना सुद्धा प

When you wake up and find yourself in the middle of a fairyland but even that land makes you feel like you are lost, like.. like it’s a chaos. Chaos full of randomness and uneven feelings, boiling up to burst out and you can’t figure out what is it that’s exactly making you feel that way… making you feel alone and unwanted and frustrated and.. and I guess, just lost. *Lost. You don’t remember the last time you had your mind checked in and had it under control, the last time when you felt happy and satiated and grateful but you know you want to feel that way and still you can’t. You have some burden, some internal barrier that’s holding you up against the freedom and although your body is free, your mind isn’t. *Uneasy, uncomfortable! You have a to-do list ready, you know your responsibility and the things you’re liable, oblige to do and yet you don’t find it persuasive, you don’t find it exciting and you still do it without looking at the results and constant failure and blockages;

Dear Mahi,  (Sure, it’s a bit late for this but better late than sorry.) I don’t know if my heart was shattered or crying the whole monsoon out but it made me feel depressed while the entire country was happy with the Indian cricket team getting a level up in the World cup–2019 and there I was, sitting with a confused mind whether or not to celebrate our back to back wins; (there were rumors that this is going to be your last World cup). While I was busy with my thoughts, there was a runout and I felt like felling down in a dark lane, I couldn't move.  Starting a career with a runout and ending an era with it, is this what ‘coming a full circle’ feels like?  The final ball did throw me down the memory lane.  So you see, a girl from karnataka, who's living in Maharashtra for a long time, is following CSK instead of MI or RCB has always been a topic of discussion where I have to defend my stance and my love for you, to everyone. But it's

As if you were on fire within The moon lives in the lining of your skin -Pablo Neruda It is said that it takes just a blink of an eye for anyone to fall in love and find your soulmate, a starry-eyed person like me, who is already in love with love, cannot be any exception to it! I am finicky since I remember, I crave for more than usual levels of attention and love and care; but my pragmatic nature always overpowers my juvenile behavior and I take a step back before jumping into important matters involving Mr. Heart. It’s been quite a long time since few thoughts have made their home in my mind and a blurry yet familiar image is lingering in there. Lying on my bed on a lazy afternoon, looking into the blank, I realized how I’d want to run to you and cry my heart out, tell you everything about what’s happening and what is it that keeps bothering me these days. I realized how I lost the track of time the last time we were talking and giggling, and how it made me forget

There was a time when the cherry blossom tree of my mind lost all its pink and the sun of my imagination lost the ray of last brewing love-bud. The night engulfed you that day and you were invisible to me. I was happy. No, scratch that. I was relaxed. Because I knew whatever I'll try, I can never have you. Better your disappearance than regret of not having you in my life. A nd like the spring visits again, your name popped up one day, out of the blue. I knew, rather I was sure that it doesn't   mean anything to me now. And it didn't. Until I saw your wine-red lips and snow-white cheeks, until I heard you giggle on your own silly jokes and saw you smile with your eyes. My heart skipped a beat, again.  Surprisingly, it was you who wanted to spend some time together. We, unknowingly, shared things, sunsets, dinner and the moonlight together. We, unknowingly, walked, laughed, cried and shared silence together. It felt like the infinite sea of love is reaching ou